Als je zo jong bent dat je denkt dat er een reële kans is dat er Tsjernobyl-straling in de door jou verorberde moedermelk zat, is het niet moeilijk om enthousiast te worden als vooraanstaande muziekmedia een lang geanticipeerd album ook daadwerkelijk bejubelen. De naam Fleet Foxes valt, zelfs The Beach Boys worden niet gespaard, en ja, het eerste dat ik dan kan denken als ik eigenlijk helemaal niets bijzonders hoor is: ‘Shitfuck, ik heb het bij het verkeerde eind…’ Nog maar een extra keertje door de draagbare muziekspeler jassen, wie weet maakt dat verschil. Nee, echt niet, nog geen imitatie van een kriebel in de genitale streken. Tuurlijk, dat “Two Weeks” is geinig, maar de rest van het album is eigenlijk weeïg. De vergelijking met Fleet Foxes is dan ook zeker niet de mijne, want ondanks dat het ook daar vooral om sfeer gaat, zit daar toch meer pit in, om van The Beach Boys maar te zwijgen, want for heaven’s sake, die hadden sex appeal. Bij Grizzly Bear is het toch echt nodig dat de mannen meerstemmig zingen, want als ik te lang sologezang hoor, vind ik het snel welletjes. Zeikerig is niet het goede woord, maar komt wel verdraaid dicht in de buurt. Ik wil dus helemaal niet de toorn van de recensiegoden over mij afroepen, maar euh, nee Pitchfork, u zit ernaast. Het is overigens zeker geen slecht album en het is goed dat bands succes kunnen hebben met een folky, niet overgeproduceerd album (al is er met de productie niets mis, mooi vol geluid). Ik weet niet of ik de schuld hiervoor in Grizzly Bear’s schoot moet leggen, maar het had wat mij betreft geen kwaad gekund als ze de verwachtingen een klein beetje hadden getemperd, want vooral daardoor viel de luisterervaring mij niet helemaal mee. Ben je door de recessie overigens net je baan kwijt, zorg dan dat het eerste wat je met je WW-uitkering doet een ritje naar de muziekwinkel is. Grizzly Bear gaat je dan zo diep in je depressie trekken dat je nog minimaal drie maanden door kunt met zwelgen in zelfmedelijden. En dat is ook een uiterst bruikbare functie van muziek.
mij=Warp / Rough Trade
Ik hoor er Miles Davis in, en hele ouwe Genenis (met Peter Gabriel nog op zang). Leuk wel.
Ik ben het met je eens. Een hype om niks.
De truc is dat je er niet slechts 2 keer naar moet luisteren – slechts 2 keer luisteren is sowieso aardslui voor een recensent – , maar een keertje of 4, 5. Dan blijken de vreemde, sluimerende liedjes ineens prachtige bouwwerkjes. Probeer het eens!
Ik sluit me bij George en De Pel aan. De hype is groter dan het mogelijke resultaat…
@Benjamin: Ik ben het met je eens, twee keer is veel te weinig. Dat was slechts een simplistiche weergave van de werkelijkheid om het stukje vloeiender te laten verlopen, tekstueel gezien.
Ik heb een week met GB in de draagbare muziekspeler rondgelopen, of dat betekent dat ik het album 4 of 7 keer gehoord heb weet ik niet, maar je kunt je ervan verzekeren dat het voldoende was om tot dit oordeel te komen…
ik ben ‘t wel min of meer met de Pel eens. de Beach Boys-invloeden zijn vaak prachtig, breekbaar als dat latere BB werk nog van na dat Brian Wilson in z’n zandbak ging zitten.
maar toch, ik heb ‘m nu ongeveer 2 weken gedraaid en de plaat roept eigenlijk weinig reactie bij me op. Er is geen nummer (behalve het catchy Two Weeks) dat me bijblijft.. kortom, leuk, maar ook een beetje saai.